Meira um skammtafræði.

Bjuggu til ljós úr engu

Brjálaður heimur.

Fær ekki að segja af sér

Álfarnir komnir í málið.

 

Það hefur oft verið undarlegt fréttavalið sem fellur undir Tækni & vísindi hjá mbl.  Oftar en ekki er um margtuggnar tuggur í áróðurskini að ræða.  Nú er um eina fréttatilkynningin enn frá kolefnisskattheimtunni að ræða, sem lætur ekki staðar numið fyrr en hún hefur talið hverri mannveru trú um að skatta beri að greiða af andardrættinum.

Ef vísindafréttamenn fjölmiðlanna væru fróðleiksfúsir en birtu ekki frétttilkynningar úr krana, þá væru þeir fyrir löngu búnir á átta sig á að álfarnir eru komnir í málið og til þess nota þeir álið, eða sem kallast á fagmálinu "geoengineering the climet".  

Þetta ætti að vera áhugavert efni fyrir íslenska vísindaálfa í ljósi þess að hér á landi er álframleiðsla farin að bera uppi rúmlega 50% af útflutningstekjum.  Í landi þar sem framleidd eru 770.000 tonn af áli, landi þar sem fólki er talin trú um að við það sé notuð umhverfisvæn orka væri ekki úr vegi að að koma með vísindalega umfjöllun í hvað álið er notað. 

Það þarf ekki að koma svo á óvart að álfarnir eru komnir í málið við að nota álið til að bjarga loftslaginu með geoengineering.  En hvers vegna fræðslumynd sem sýnir málið hefur ekki verið sýnd í ríkisfjölmiðlinum er illskiljanleg.

Hélst þú kannski að ál væri notað í álfelgur og álpappír?  Í þessari mynd er hægt að fræðast um í hvað álið er notað og ef þú hélst að það væri í hernaðrgögn, felgur og pappír þá ertu að vaða villu og svima.  Auðvitað nota álfarnir álið til að bjarga heiminum, það er málið.

 

Náttúruhamfarir af mannavöldum

Fyrir ykkur sem eru orðin leið á sjónvarpinu.

Oft má böl bæta með því að benda á annað verra.

En rótast vindhaninn í skítahaugnum við að réttlæta bruðlið og nú er gripið til þess úrræðis að benda á annað gæluverkefni helferðarhyskisins sem fór kostnaðarlega út fyrir öll mörk.  Það er hringlsins í kringum stórnarskránna og stjórnlagaráðið sem þjóðin vildi ekki sjá frekar en aðildarviðræðurnar við ESB.  

Evran sterkari fyrir vikið

Og vindhaninn snýst.

Af hverju ætli Össur líti alltaf út eins útblásinn fábjáni á myndum?  Eru ekki til betri myndir af honum eða verða menn svona á svipinn við að rugla og þvæla út í eitt?

"Hægt ætti að vera búið að loka 33 köflum fyrir júní á næsta ári" ja hérna blessaður bjálfinn. Svo heldur fólk að það eigi að fá að vita hvað er í pakkanum áður en fær að kjósa um aðild.

Aldrei betra að semja við ESB

Er ekki kominn tími á eitthvað annað?

Dugir ekki hyskinu að hafa sett Ísland á hausinn, selt afrakstur auðlindanna fyrir slikk, selt íslenska skuldara í hendurnar á erlendum vogunarsjóðum, liggur helferðarhyskinu nú lífið á að koma fósturjörðinni í verð? 

 

„Sporin hræða“

Hundrað daga að heiman.

 

Hvar er sá staður sem maður kallar heima?  Eru það æskustöðvarnar, hús fjölskyldunnar eða bara allir þeir staðir sem augnabliks stemming hefur haft áhrif á sálina? 

Mér varð hugsað til þessa þegar ég sá snilldar videoið hans Skúla Andréssonar "Heima er best-Haustið 2011".  Í myndinni hans Skúla er svifið á englavængum um einn fallegasta stað á Íslandi, stað sem hefur haft hvað mest áhrif á sálina mína.  Þarna má m.a. sjá húsið sem var mitt "heima" lengst af þeim húsum sem ég hef búið í síðan æskuheimilið var yfirgefið og flækingur lífsins tók við.  Húsið sem var fæðingastaðurinn hennar Matthildar minnar og heimili fyrstu 33 ár ævi hennar.  Húsið þar sem börnin okkar slitu fyrstu barnskónum. 

Einnig má sjá í myndinni  litla húsið sem mér er kærast af öllum þeim húsum sem ég hef tekið þátt í að byggja.  En það hús byggði ég fyrir tveimur áratugum síðan ásamt börnunum mínum og vinum þeirra þegar þau voru um þriggja ára aldurinn.  Kannski hefur Skúli verið einn af þátttakendunum í kofabyggingunni þó ég muni það ekki lengur, allavega hefur kofinn snert hjarta hans á þann hátt að hann er í þessu fallega videoi ungs og upprennandi listamanns í kvikmyndagerð.  Ég efast ekki um að myndin hans Skúla snertir  fleiri hjörtu en allra þeirra sem tengjast Djúpavogi, svo vel er hún úr garði gerð.

 

   

 

Það vill stundum fara svo að eftir að æskustöðvarnar eru kvaddar og ungviðið heldur út í hinn stóra heim að þráin eftir "heima er best" verður öllu yfirsterkari.  Jafnvel eru dæmi þess að þráin eftir æskustöðvunum endist langt fram eftir ævi og miðaldra fólk hafi ekki verið í rónni fyrr en það var búið prófa aftur að búa götunni heima og þá kannski á ská á móti æskuheimilinu án þess að finna nokkuð kunnuglegt þar lengur.  Það þarf því ekki að vera að staðurinn sem þig ól þekki þig nokkhvern tíma aftur eftir að þú hefur einu sinni yfirgefið hann á lífsins leit, þú gætir jafnvel lent í að þér finnist þú búa á ská á móti sjálfum þér það sem eftir lifir ævi.

Það kom fljótlega í ljós eftir að ég hleypti heimdraganum hvað þessi þrá eftir því að vera heima er sterk.  Þó svo að ekki væri farið yfir langan veg í fyrstu, aðeins nokkrar bæjarleiðir þar sem ég lauk iðnskóla og var svo á sjó um nokkurra mánaða skeið.  Eftir tæpa ársfjarveru var aftur snúið heim, en þá hafði faðir minn ásamt yngstu systkinum flutt þvert yfir landið og þegar ég kom í litlu kjallaraíbúðina sem ég hafði til umráða heima leið mér sjálfsagt enn undarlegar en miðaldra manni sem flytur á ská á móti æskuheimilinu enda ókunnugt fólk vafrandi um í húsinu heima sem gat allt eins verið draugagangur.

Í snatri ákvað ég að fara þvert yfir landið til að vera nálægur faðmi fjölskyldunnar.  En það var bara ekkert heima í mínum fæðingarbæ fyrir sunnan.   Þegar voraði fimm mánuðum seinna setti ég aleiguna í aftursætið á Maverick og hélt í austur.  Ég taldi mig fljótlega hafa farið aðeins of langt því ég endaði einhverahluta vegna í Færeyjum þar sem ég var við glaum, gleði, múrverk og húsbyggingar fram eftir sumri.  Það var í bakaleiðinni frá Færeyjum sem Djúpivogur kom inn á radarinn, þar ætlaði ég að stoppa til að komast á togara minnugur þess hvað togarasjómennskan gaf góðar tekjur þegar ég sleppti heimdraganum, tekjur sem jafnvel gætu dugað fyrir farmiða til Ástralíu þar sem æskuvinur minn og frændi hafði fundið sitt heima.

En í Berufirðinum kynntist ég góðu fólki sem var tilbúið til að leyfa mér að eiga þar heima og svo fljótlega henni Matthildi minni en hjá henni á ég ævinlega heima.  Þó svo að ég kæmist aldrei á sjóinn þá var þörf fyrir bæði áhugamenn um húsbyggingar og múrverk þegar ég kom á Djúpavog. Þau heilabrot sem urðu til þess að Djúpivogur var yfirgefin 17 árum seinna, var að ég vildi vera meira heima.  Það var nefnilega þannig að köllunin til að byggja húskofa og múra, þessi þráhyggja í eitt sandkorn til, eina flís í viðbót og einn stein enn, gat kostaði fjarvistir sem voru oft vika til tíu dagar í senn og sum árin voru dagarnir orðnir yfir 200 að heiman.

                   

Það var semsagt þegar tugir ævinnar voru orðnir fjórir sem ég var komin með þá bjargföstu vissu að það væri best að halda sig heima. Fyrir valinu varð fæðingarbærinn Reykjavík, þar væru húsbyggingar stundaðar út í hið óendanlega og þar hlyti ég þrátt fyrir fyrri reynslu að finna mig heima.  Þar hafði ég þó allavega varið fyrstu árum ævinnar og af minningum úr foreldrahúsum þá vissi ég að það hafði verið í Karfavogi, hef aldrei vitað númer hvað.  Eftir stutta yfirferð ákváðum við Matthildur að við skildum næst eiga heima í Grafarvogi.

En þó svo að ég vaknaði þar hvern dag í faðmi fjölskyldunnar var ég samt aldrei alveg heima.  Um leið og ég lokaði augunum á kvöldin var ég kominn austur á Djúpavog, Egilsstaði eða jafnvel Norðfjörð, í þá gömlu uppgangstíma þegar húsbyggingar voru daglegt brauð og ungir athafnamenn gátu dregið fisk úr sjó án þess að úr yrði sakamál.   Svo þegar ég opnaði augun aftur að morgni þá kom sólin ævinlega upp vitlausu megin við rúmið og því spurning hvort ég yrði ekki að flytja mig hinu megin við sólina.  Þó nóg væri að gera við húsbyggingar gat ég engan veginn fundið mig heima í Reykjavík, ekki einu sinni þó ég kíkti á Karfavoginn það kom bara ekki upp ein einasta kunnugleg minning.  

Eftir rúm þrjú ár í Reykjavík hélt ég að heiman og heim.  Eins og svo oft áðr hélt ég í áttina að sólarupprásinni.  Í Þetta sinn á æskustöðvarnar á Egilsstöðum, heimaslóðir föðurættarinnar.  Þar vaknaði ég hvern morgunn upp með fjölskyldunni og með sólina réttu megin við rúmið.  Húsbyggingar í algleymi og lífið lék við hvern sinn fingur svo mikið um að vera og gera að ég fann mig heima.  Svo gerðist það sem gerðist um allt Ísland, ekki eins og áður bara í litlum sjávarþorpum á við Djúpavog, það borgaði sig ekki lengur að byggja hús.  

Eftir að hafa vaknað upp með fjölskyldunni heima í tíu ár var komið að því að halda enn einu sinni að heiman og aftur var stefnan tekin austur í sólarupprásina, kannski væri heima bara enn lengra fyrir austan.  Núna er ég staddur í Harstad í N-Noregi, þó svo sólin sé steinhætt að koma upp þegar ég opna augun á morgnana, þá er hér margt kunnuglegt og jafnvel læðist að manni sá grunur að hér gæti verið gott að eiga heima.  Ekki er nóg með að hænur fái að skoppa heima við hús án þess að heilbrigðiseftirlitið sé að mæla lyktarmengun, heldur fá hanarnir a gala án þess að það sé ljósmengun frá blikkljósum lögreglubíla í skammdeginu.  Það læðist jafnvel að manni sá grunur að heimabakstur til fjáröflunar í góðgerðaskyni sé látin óáreittur. 

Hænur og heimabakstur er eitthvað sem lifir í æskuminningunum frá því heima á Egilsstöðum, þegar hanarnir göluðu frjálsir við Laufásinn, þá var billegt að vera til enda enginn banki í bænum en við annað hvert hús kofi fullur af hænum.  En núna eru fjarvistirnar að heiman ekki lengur vika til tíu dagar eins og á Djúpavog í denn. Nú eru dagarnir að heiman orðnir allt að hundrað í senn.  Allir hundrað eru þeir samt til þess að geta haldið áfram að eiga heima heima.

 

Svartastir allra!

Ef það eru einhverjir sem stunda svarta starfsemi þá eru það þeir aðilar sem létu gera athugunina á svartri starfsemi. 

SA sem hafði alla þá innan sinna vébanda sem settu Ísland á hausinn, ASÍ sem hefur að geyma þá sem stóðu að því með SA að ræna lífeyrissjóði landsmanna og Ríkisskattstjóri sem innheimtir sem aldrei fyrr skatta sem renna rakleitt úr landi í formi vaxtagreiðlsna.

Í sameiningu nota þeir svo hvert tækifæri til að þjófkenna fólk, þessi Mafía.

Magn svartrar vinnu kemur á óvart

Svartastir allra!

Ef það eru einhverjir sem stunda svarta starfsemi þá eru það þeir aðilar sem létu gera athugunina á svartri starfsemi. 

SA sem hafði alla þá innan sinna vébanda sem settu Ísland á hausinn, ASÍ sem hefur að geyma þá sem stóðu að því með SA að ræna lífeyrissjóði landsmanna og Ríkisskattstjóri sem innheimtir sem aldrei fyrr skatta sem renna rakleitt úr landi í formi vaxtagreiðlsna.

Þetta er Mafía.

12% í svartri atvinnu