Örfá orð um her

Þegar kaldastríðskumlin hrygla og mæðast við að mæla fyrir íslenskum her, -tekst kannski eftir allt saman að endurvekja andvana fæddan tilbera í vindrellandi bryndreka, sem ekkert varð úr fyrir hrun, -Geysis Green og EES til arðs og æðis.

Formsatriði var á sínum tíma ekki fullnægt, -en slapp samt til þá, helferðarhyskið sá um að verja þetta ógeðslega þjóðfélag fyrir náhirðina, -þar sem eru engin prinsipp, engar hugsjónir, bara tækifærismennska og valdabarátta – vatnsblá, glær og galtóm, -en nú skal formsatriði fullnægt.

Þegar fölsku tennurnar glamra enn á ný í kaldastríðskumlinu, augun eru orðin eins og gutlandi spælegg innan við ferköntuðu flöskubotna gleraugunum, sem trjóna á nánösunum, -styttist í að Grísalappalísa heillist af mesta fríki á Fróni - sem verður mælandi á hroða ensku.

Sú herkvaðning verður vonandi á við öskur trúðsins, sem er þúsund þagna virði, -drög að dróma; á við dyn kattarins, skegg konunnar, undirstöðu bjargsins, sinar bjarnarins og minni gullfisksins, -svo ég held ég bara þegi.

 

Einu sinni enn

Það kom um páskana með gulri viðvörun Veðurstofunnar, þó svo að það hafi mátt greina veðrabrigði dagana undan. Enn er samt svo að ég ligg andvaka í nætur myrkrinu, -og það eru fleiri sem vaka.

Kliður unga fólksins berst inn um gluggann frá flóðlýstum körfuboltavellinum með þessum þungu droppum og hringlanda glamri í spjaldinu.

Þögn og smá dúr með draumi um krumma, losa svefnrofana við píkuskræki í fjarska, á balli með Stjórninni í Valaskjálf, -eftir að helgi föstudagsins langa lauk.

Sný mér á hina hliðina og næ í lítinn kríublund og dreymi krumma, Þegar skellinaðra rífur þrautseig og þrusandi þögnina. Einhver á leið fram Tjarnarbrautina, ekki á neinu hljóðu hoppi, -heldur er silast langt aftur tímann.

Krummi er hættur að krunka fyrir utan gluggann upp úr kl 5, -búin að skella í góm, tína saman sprekin og brúkar nú flugfjaðrirnar til meira áríðandi starfa, -ég sakna krumma um stund.

Ævi er uppi fyrir allar aldir, komin í bleikt, brosið ljómar í fyrstu sólargeislum morgunsins, vindurinn leikur um hárið. Hún skellir niður hælunum í 30 ára jólaskóm af mömmu, -nú dansar Ævi í rauðum skóm úti á svölum fyrir ömmu.

Já það er komið vor, –einu sinni enn.

Ógeðslega Ísland

Það hefur sjálfsagt mátt greina undanfarið á þessari síðu að höfundur hefur verið gnafinn. Tungumálið á hverfandi hveli fyrir hroða ensku, regluverk andskotans flæðir yfir svo landanum er orðið ófært að koma sér upp heimagerðu þaki yfir höfuðið hvað þá hænsnakofa án þess að brjóta EES samninginn, sem nú á endanlega að staðfesta að er rétthærri íslenskum lögum, nema að þau séu samhljóma.

Allt hefur þetta gerst á minni vakt, kynslóðar sem ólst upp við að haldið var upp á fullveldisdaginn með fríi í skólum, -kynslóðar sem ólst upp við að vera Íslandi allt með 17. júní helstan hátíðisdag ársins, -kynslóðar sem vissi að dreifðar byggðir landsins yrðu að vera í byggð því síðasti bærinn yrði aldrei til lengdar sá síðasti.

Nú er risið við sjóndeildarhring djöflaríki, þar sem íbúar byggðalags í nauðvörn verða að kaupa heilsíðuauglýsingu til að vekja athygli á firðinum sínum sem á að eyðileggja með óumbeðnu erlendu fiskeldi. Íbúar hafa einfaldlega ekkert um það að segja og fjölmiðlar landsins bláa þegja þunnu hljóði svo ekki slettist á allt of litlu bláu buxnadragtir Davos dúkkulísanna sem halda þeim uppi á óreiðustyrkjum.

Íbúar í stórsameinuðu sveitarfélagi Múlaþings eru með heilsíðu auglýsingu í Dagskránni þessa vikuna þar sem má lesa þetta: Stopp verndum Seyðisfjörð - 75% íbúa Seyðisfjarðar hafna sjókvíaeldi Ice Fish Farm, samkvæmt skoðanakönnun sveitarfélagsins. Ice Fish Farm, sveitarfélagið og innviðaráðherra virða ekki vilja íbúa. Persónulegur fjárhagslegur ávinningur erindreka fyrirtækisins er að minnsta kosti þrír milljarðar ef af verður. Náttúran, lífríkið og samfélagið á Seyðisfirði bera skaðann.

Já svona er komið á minni vakt, því segi ég ógeðslega Ísland.

Sama árferðið - sitt hvor aðferðafræðin

Árið 1966 ákvað ríkisstjórn Íslands að sporna gegn verðbólgu með því að lækka vöruverð, þetta var m.a. gert með með lækkun mjólkur og annarra innlendra nauðsynjavara. Um þetta mátti lesa í pólitískum fjölmiðlum þess tíma og þótti þetta arfavitlaust af mörgum, -en virkaði.

Í aðdraganda aðgerðanna mátti í Degi lesa þetta: -Ríkisstjórnin hefur ákveðið að greiða niður verðlækkun þá, sem um samdist fyrir skömmu við verðlagningu búvara. — Stjórnarblöðin raupa af þessu og segja, að ríkisstjórnin hafi nú stigið fyrsta skrefið til að stöðva verðbólguna. Á öðrum stað segir, að nú geti stjórnar andstæðingar verið ánægðir, því að þetta hafi þeir heimtað.

Í dagbók afa míns, var þetta skráð þann 23.10.1966  -Messað í Vallaneskirkju prestur var séra Ágúst Sigurðsson, 36 manns voru við messuna. Víkingur í Skógargerði kom og sótti 6 ær sem hann átti hér. Í dag lækkaði mjólkin um 1,35 kr, mjólk í lausu máli er 5,95 kr, var áður 7,30 kr. Egg eru seld á 90,00 kg, kartöflur á 18,00 kr hvert kg, rófur á 16,00 hvert kg.

Ég sæi þetta gerast nú á dögum þegar allt gengur út á hækkanir verðbólgu púkum hagvaxtarins til yndisauka.

Mjólkin hækkar líka

Jón og Gróa

Flestir hafa Gróu á Leiti nú orðið í hendi sér eftir að hún snjallvæddist og geta upplýsingar þess vegna borist á ljóshraða hvert á land sem er í fjarvinnu. Í upphafi vinnuvikunnar stóðu íbúar í Neskaupstað frami fyrir ógnvænlegum vágesti og var Guðs mildi fyrir að þakka að ekki fór ver.

Fljótlega var samhæfingarmiðstöð almannavarna virkjuð í Skógarhlíðinni til að hafa yfirsýn yfir hamfara vettvanginn. Þörf var talin á að skerpa á upplýsingaflæðinu með því að trekkja upp Víðir hlýðir, enda fyrirsagnir frétta oftar en ekki nú orðið eins og hverjar aðrar Gróusögur sem nærast á klikkum lesenda.

Dagana á eftir fóru fram einar víðtækustu rýmingaraðgerðir Íslandssögunnar. Reyndar hafði staðið til að hefja rýmingu um það leiti sem snjóflóðið féll í Neskaupstað, en ekki náðst í tíma, eftir því sem fyrstu fréttir úr Skógarhlíðinni hermdu. Aldrei er of varlega farið því engin tryggir eftirá eins og frægt er orðið, og voru rýmingar því viðhafðar hér og þar um endilanga Austfirði.

Er á vikuna leið, og eftir því sem hús í fleiri fjörðum voru rýmd kom söngurinn um Jón pönkara upp í hugann, og að rétt væri að fara tilhlýðilega um í hamförum tölvustýrðra spálíkana, og láta ekki boðskapinn rúlla eins og valtara. Því ef ekki; þá er allt eins víst að farið gæti eins og í söngnum um Jón:

 

Orð hans mælast óðar illa fyrir

Hann svívirðir okkur, ég segi það með

Hann rakkar niður samfélagið

Öryggi, tekjur og fasteignaveð

 

Niðursetningar

Samkvæmt orðabók er niðursetningur einstaklingur sem býr ekki hjá fjölskyldu sinn heldur er á framfæri sveitarfélags, -sveitarómagi. Að verða niðursetningur forðaðist fólk af öllum mætti áður fyrr, því þá var einstaklingurinn upp á sveitunga sína kominn með framfærslu. Enda var meðferðin á niðursetningum ekki alltaf góð.

Í manntali frá 1801 kemur fram að niðursetningar voru tæp 5 % fólksfjölda á Íslandi. Í manntali hundrað árum fyrr eru þeir taldir um 15 % þjóðarinnar. Niðursetningar voru færðir á milli bæja, eða þeir færðu sig sjálfir á milli, en það átti þá helst við um vinnufæra ómaga. Hreppurinn greiddi með, -eða réttar sagt lét bjóða í niðursetninginn og fékk sá sem lægst bauð.

Helst var það ungt og gamalt fólk, sem átti á hættu að verða niðursetningar, eins einstæðingar sem höfðu misst starfsgetuna af einhverjum ástæðum. Áður en ellin kvaddi dyra þá var það stundum þannig, að ef fólk átti fjármuni þá lét það eignir sínar til þeirra sem sáu um það í ellinni og ef það var ótengt fólk var það kallað próventa.

Í bókinni Að vestan II eru tvær sögur af niðursetningum í Fellahreppi sem Sigmundur M Long skráði eftir að hann flutti til Vesturheims. Sigmundur var fæddur 1842 og foreldrar hans bjuggu um tíma á Ekkjufelli. Þessi bók er einstaklega áhugaverð fyrir þá sem vilja sjá fyrir sér hvernig lífið gekk fyrir á 19. öld og jafnvel á seinni hluta 18. aldar því Sigmundur hefur einnig skráð það sem hann heyrði frá eldra fólki.

Önnur niðursetnings sagan er af Jófríði Magnúsdóttir sem var niðursett unglingstúlka hjá Bessa ríka Árnasyni á Ormarsstöðum. Hún var sögð hafa verið frá náttúrunnar hendi efnisstúlku, en mjög illa haldin eins og átti sér stað um niðursetur á þeim árum. En Jófríður hefur verið niðursetningur á Ormarstöðum, miðað við fæðingadag og unglingsár, skömmu fyrir eða í Móðuharðindunum upp úr 1780.

Sigmundur segir þarna sjálfsagt söguna eins og hann hefur heyrt og munað. Ormarstaðafólkið á að hafa farið til messu í Áskirkju á páskadag, en Jófríður verið ein eftir heima. Á meðan fólkið var í burtu fór hún og skar stykki úr dauðum hesti, sem hafði lent ofan í fen snemma um veturinn, fór með bitann heim, -sauð og át.

Þetta uppgötvaðist og mæltist illa fyrir, bæði var bann við hrossakjötsáti hjá kirkjuyfirvöldum og hún hafði þar að auki gert þetta í leyfisleysi á stórhátíð. Bessi, sem var bæði hreppstjóri og nefndarmaður, fékk því framgengt að henni yrði refsað við messu á Ási, en þar var gapastokkur við kirkjuna til refsinga ætlaður.

Um hvítasunnu dróst Jófríður við staf máttfarin til messu með Ormarsstaðafólkinu. Á hlaðinu stakk einhver því að henni í trúnaði, hvaða refsing biði hennar. Við þá frétt ákvað hún að forða sér og höktir við stafinn heim á leið. Bessi bað menn um að sækja hana, en það vildi engin gera og var honum sagt að það færi best á að hann gerði það sjálfur.

Bessi snaraðist á eftir Jófríði og greip til hennar, en hún streittist á móti. “Nú duga engar sperringar;” -sagði Bessi og dró hana í gapastokkinn. Það merkilega við þessa sögu er að Jófríður varð síðar seinni kona Bessa og þótti bæði efna- og myndarkona því um hana var kveðin þessi vísa í sveitarvísum Fellahrepps eftir að hún hafði búið ekkja og eigandi á Birnufelli.

Á Birnufelli hringa hrund

hefur búið lengi,

Jófríður með jafna lund

jarðeigandi er þetta sprund.

Hin niðursetnings saga Sigmundar er frá hans samtíma, en þar segir hann frá Ingibjörgu gömlu Jósefsdóttir. Hann segir frá því þegar hún kom í heimsókn á hans bernskuheimili á Ekkjufelli um miðja 19. öld, lýsir henni sem lítilli konu, hörkulegri fjörmanneskju, greindri í betra lagi og skap mikilli.

Ingibjörg var Eyfirsk að uppruna, átti til að drekka vín og var hálfgerður flækingur í Fellum. Ef henni var misboðið, þá fór hún með illyrði og bölbænir, en fyrirbænir og þakklæti ef henni líkaði. Hann segir að Ingibjörg hafi verið næturgestur hjá foreldrum sínum og beðið þeim margfaldrar blessunar þegar hún kvaddi.

Hún hafði átt eina dóttir sem einnig hét Ingibjörg. Maður, sem kallaður var Jón Norðri af því að hann var að norðan, hafði barnað Ingibjörgu dóttir Ingibjargar og dó hún af barnsförum. Taldi gamla Ingibjörg Jón banamann dóttur sinnar og hataði hann bæði lífs og liðinn.

Þau Jón og Ingibjörg hittust einhverju sinni á Egilsstaðanesi og var Jón þá drukkin á hesti en Ingibjörg gamla algáð og fótgangandi. Bæði voru á leiðinni út fyrir Eyvindará og bauð Jón henni að sitja fyrir aftan sig á hestinum svo hún þyrfti ekki að vaða ána.

Ingibjörg þáði þetta, en þegar komið var á hinn bakkann var hún ein á hestinum, en Jón drukknaður í ánni. Hún Guð svarði fyrir að hún hefði verið völd að dauða Jóns, en ekki tók hún þetta nærri sér og sagði að fjandinn hefði betur mátt hirða Jón, þó fyrr hefði verið.

Sigmundur hitti Ingibjörgu aftur þegar hún lá í kör á Skeggjastöðum í Fellum. Þá var hún farin að sjá púka í kringum sig og fussaði og sveiaði um leið og hún sló til þeirra með vendi. Á milli bráði af henni og hún mundi vel eftir foreldrum Sigmundar og blessaði þá í bak og fyrir, þarna var Ingibjörg háöldruð orðin ómagi á framfæri sveitar.

Hún átti samkvæmt reglunni sveit í Glæsibæjarhreppi í Eyjafirði en þaðan var borgað með henni sem niðursetningi því ekki vildu þeir fá hana norður, og varla var tækt að flytja hana hreppaflutningum svo langa leið háaldraða og veika. Á seinasta aldursári Ingibjargar barst sú frétt með Héraðsmanni í Fell, sem hafði verið norður í landi, að Eyfirðingum þætti Ingibjörg vera orðin grunsamlega langlíf.

Um veturinn kom Glæsibæjarhreppstjórinn í Fell eins og skrattinn úr suðaleggnum. Vildi þá svo óheppilega til að Ingibjörg var dáin þremur mánuðum áður, en Fellamenn gátu sýnt honum kirkjubókina svo hann mætti sannfærast um að Fellamenn hefðu ekki látið þá í Glæsibæjarhreppi greiða með henni dauðri.

Í þessari bók Að vestan eru miklar heimildir um samfélag þess tíma og má ætla að þar sé sagt tæpitungu laust frá, enda sögurnar skráðar í fjarlægð við það fólk sem þær gátu sært. Sagnaþættir Sigmundar eru í raun mun merkilegri heldur en bara sögurnar, því þar lýsir hann einnig staðháttum og samgöngum.

Frásögnin af Ingibjörgu gömlu og Jóni Norðra á Egilsstaðanesinu á leið yfir Eyvindarána hefur líklega gerst þar sem Egilsstaðaflugvöllur er nú og hefur ferðinni væntanlega verið heitið út Eiðaþinghá eða niður á Seyðisfjörð.

Einnig var á þeim tíma engin brú yfir Lagarfljót, en ferja frá Ferjusteinunum í Fellbæ, sem eru rétt innan við norður enda Lagarfljótsbrúarinnar. Ferjan sigldi þaðan yfir í Ferjukílinn sem er rétt utan við austur enda brúarinnar.

Lögferju var lengst af sinnt á Ekkjufelli og má ætla að Skipalækur þar sem ferðaþjónusta er í dag neðan við golfvöllinn á Ekkjufelli, beri nafn sitt af lægi ferjubátsins.

Upplýsingaóreiða í upphafi viku

„Þessi banki er tossinn í bekknum“

Svona er Ísland í dag

það verður of seint að ætla að endurheimta landið sitt, tala tungumálið og verja unga fólkið eftir að íslenska þjóðin verður orðin örlítill minnihluta hópur á Íslandi. Nú virðist enn einu sinni stefna í að fyrstu kaupendur, -unga fólkið og innflutta láglaunafólkið, verði sett út á Guð og gaddinn.

Kerfið; -ríki, sveitarfélög og bankar græða á verðbólgu, í það minnsta er komist upp með að hækka vexti og gjöld í takt við síhækkandi verðbólgu gróðaaflanna. Sú fjármálapólitík sem rekin er á Íslandi í dag er hrein illska gagnvart öllum þeim sem draga vagninn, -þó mest þeim sem eru að koma sér upp heimili á landinu bláa.

Tugþúsundir fjölskyldufólks yfirgáfu landið í hinu svokallaða hruni sem öreigar. Hyskið sá um sína með afskriftum, enda vantaði ekki stjórnsýslu sérfræðinga, stjórnmálamenn né bankamenn í nágrannlöndunum. Síðan var tekin sú afdrifaríka ákvörðun á klakanum af þessu fólki, frekar en bæta þeim hlunnförnu tjónið, að skipta um þjóð í landinu, fá í staðinn erlendar hendur á lágum launum og hirða mismun.

Ég ætla ekki ungu fólki né erlendu, að gera sér grein fyrir þeirri illsku sem liggur að baki þeirra klækjabragða sem síendurtekin eru á klakanum við að gera heimili fólks að féþúfu, -og fara síversnandi. Þá illsku höfum við sem eldri erum mátt horfa upp á ítrekað. Það er því okkar - í þessu sem öðru - að vera hollar vættir og verja land og þjóð.

Í vetur hef ég smásaman verið að gera mér grein fyrir hversu ógnvænlega hraðar breytingar eru að eiga sér stað á Íslandi. Það er að verða of seint fyrir íslendinga að ætla að endurheimta landið sitt, tala tungumálið og verja unga fólkið, þegar að íslenska þjóðin er að verða eins áhrifalaus og minnihluta hópur í eigin landi, sem verður þar að auki að gera sér að góðu að gera sig skiljanlegan á hroða ensku.

Um langt skeið hef ég þó unnið með erlendum iðnaðarmönnum bæði hér á landi, og í Noregi þar sem það er frágangs sök að tala ekki þjóðtunguna. Í vetur finnst mér breytingarnar hafa gengið ískyggilega hratt fyrir sig og þá á ég ekki bara við í vinnunni þar sem ég vinn. En þessa dagana vinn ég með ungum Rúmenum, -öndvegis mönnum, -og einum íslenskum gullmola um tvítugt. Það er heiður fyrir gamlan jálk.

Fyrstu árin hjá þessu fyrirtæki var ég oft einn íslendingur með hóp af Pólverjum. Skiljanlega eru ekki allir sem kæra sig um að vinna með erlendum starfsmönnum, stór hluti vinnunnar er félagslegs eðlis. En þar sem ég er bæði gamall og laskaður félagskítur þá þótti mér sjálfsagt að taka það að mér í sérhlífni.

Það hefur tvisvar gerst í vetur að ég hef keyrt fram á menn frá Úkraínu á förnum vegi og tekið þá upp. Í fyrra skiptið vorum við vinnufélagarnir á ferð í snjómuggu í skammdegismyrkrinu úti í sveit og keyrðum fram á einn í blindbrekku, sem ýtti á undan sér pappakassa með eigum sínum í, og núna í vikunni tók ég einn upp í á Seyðisfirði á leið upp í Hérað.

Sá var á fjarfundi hjá Alcoa í símanum sínum vegna starfsþjálfunar. Fjarfundurinn fór fram á austantjölsku og það litla sem ég náði sambandi við hann var á hroðalegri ensku, s.s. Syðisfjördur verí næs sittí, -Egilsstadir túú. Það sem verra er að við landsmenn erum að tapa tungumálinu okkar í þessa hroða ensku, þar sem standardinn er settur af stórfyrirtækjum og þeim sem kunna ekki ensku.

Tengdasonur minn er frá Hondúras, -já einn af þeim sem kom til að leita sér að betri tekjumöguleikum, en ekki til tekjuauka fyrir lögfræðistóð góða fólksins og Útlendingastofnunnar. Hann hefur unnið frá degi eitt á Íslandi og fær greitt eins hver annar og Íslendingur í sinni vinnu. Enda orðinn íslenskur ríkisborgari, og hefur alla tíð verið harðduglegur. Vöntun er á fólki eins og honum, rétt eins og í öll störf sem þarf að vinna með höndum.

Núna eftir áramótin hefur erlent fólk tvisvar fengið gistingu hjá okkur Matthildi minni, stúlka frá Hondúras í nokkra daga á meðan hún var í ökutímum og ungur maður frá Spáni, sem vinnur á Djúpavogi, í sólahring á meðan hann húkkaði sér far. Flest það erlenda fólk sem ég hef samskipti við býður góðan daginn á lýtalausri íslensku og getur gert sig skiljanlegt með einföldum orðaforða, rétt eins og á ensku.

Dóttir mín og fjölskylda hennar eru ein af unga fólkinu sem mér er mikið niðri fyrir vegna stöðunnar á Íslandi í dag. Hún er í hjúkrunarfræði fjarnámi, í háskólanum Akureyri, Þarf að sækja lotur til Akureyrar og Reykjavíkur, vinnur á hjúkrunarheimili á Egilsstöðum og býr á Djúpavogi. Þau hjónin eru nýlega búin að fjárfesta í húsnæði yfir fjölskylduna á Djúpavogi og mega engar tekjur missa.

Það má segja að fyrir okkur Matthildi sé þetta samt allt til ánægju, við höfum haft mikið meira af 5 ára sólageislanum Ævi að segja en annars, þar sem þær mæðgur eru hjá okkur á meðan vinnutarnir standa yfir á hjúkrunarheimilinu, og gestirnir hvaðan svo sem þeir koma lífgi bara upp á tilveruna.

Ævi getur sagt sögur á þremur tungumálum. Hún hefur meir að segja byrjað sögu á íslensku, sagt miðhlutann á ensku og niðurlagið á spænsku án þess að rugla orðum tungumálanna saman. Hún hefur búið til nokkur íslensk nýyrði sem ekki er hægt að hrekja með rökum.

Eins og önnur börn þá er hún ekki alltaf til í að fara að sofa á kvöldin. Þá segir hún að það sé ekki kominn náttatími, þver neitar að náttatími sé sama og háttatími, og rökstyður muninn með því að þá sé komið myrkur en samt ekki tími til sofa.

Um daginn var Ævi að tala við prinssessudúkkurnar sínar á ensku og mér varð á orði, af hverju talarðu ekki bara við þær á íslensku? -ekkert svar, -svo ég endurtók spurninguna og bætti við; -þú átt að tala við þær íslensku.

Þá svaraði Ævi kankvís á svip, en ákveðið; -Afi þú ræður ekki yfir mér.

Fífl í glerhúsi

Nú babla bankarnir og Why Iceland viðundrið úr sér stöðugleikanum eins og hverri annarri stolinni lygasögu af eyjunni hans Ingólfs. Ef hækkandi stýrivextir með okur húsnæðisvöxtum í kjölfarið, eiga ekki eftir lækka verðbólguna og bjarga skuldsettum heimillum unga fólksins, -þá veit ég barasta ekki hvað.

Blessaður bjálfinn hefur ekki ennþá komið innlendu greiðslumiðluninni í skjól eftir að auðrónar landsins seldu glópa gullið aflands. Akkúrat á sama tíma og Fjármáleftirlitið var innlimað í Seðlabankann, og drengur með engilsásjónu klæddur litlum bláu jakkafötunum með vaxtalækkanir í farteskinu sveif inn í Svörtuloft úr dyggri þjónustu gamma, -og gjörningur var klappaður og klár.

Ef óhappið um árið, hið svokallaða hrun, ætti sér stað nú á dögum væri ekki nóg með að unga fólkið yrði að yfirgefa landið allslaust einn ganginn enn, öll þjóðin sæti auk þess uppi á skerinu alagjörlega auralaus, -meðan flækingarnir flæddu að svo skipta megi um þjóð í landinu.

Þá mun ekki einu sinni duga að sauðurinn með úlfseyrun biðji Guð um að blessa Ísland í beinni.

Ekki skrítið að fólk verði reitt

Gálur á glapstigum

Það hefur sjálfsagt farið framhjá fáum að tvær af Davos dúkkulísunum smurðu kyssitauið í upphafi vikunnar og flissuðu sig síðan austur í Kænugarð til að gleðja jaxlinn sem fer með aðalhlutverk í einu spilltasta ríki veraldar.

Á meðan laumaðist Amerískur auðróni öllum að óvörum til að kaupa Skessuhorn á slikk. Sú sem flissar hvað best var reyndar búin að bjánast til að gefa í skin fyrir nokkru, að auðrónar eignuðust tæplega fleiri bújarðir á Íslandi.

Síðan hefur Héðinshöfði verið seldur til útflutnings vegna fádæma góðs kolefnisspors í steypu, og nú bújörðin Horn með skuði og skessu í öllu fæðuörygginu. Ameríkaninn ku víst ætla að reisa risa gistiskýli fyrir auðróna með súpueldhúsi. Spurningin er nú orðin sú hver best býður í Þingvelli.

Í Kænugarði skjölluðu þær stöllur leikarann ástsæla fyrir að verja lýðræðið og talað var um að bjarga honum bæði með vopn og aura, auk þess að endurreisa heilbrigðiskerfið og hefja orkuuppbyggingu á næsta ári, en þangað til flytja særðar lýðræðishetjur af vígvellinum á klakann til aðhlynningar.

Einhverjum kann kannski að finnast þetta full glannalegt hjá gálunum og tími sé komin til að tala við þær með hrútshornum. En sjálfsagt verður ekkert af svoleiðis skessuskap meðan snuðinu er reglulega stungið upp í landann og hann sefaður með loforðum um eina og eina kolefnisfría ferð til Tene.