Mennskan

Mig dreymdi undarlegan draum í ársbyrjun, þar sem ég var kominn fótgangandi niður á Reyðarfjörð. Eftir að hafa beygt fyrir Grænafellið blasti fjörðurinn við í allri sinni dýrð og það merkilega var að þar voru engin mannanna verk  lengur sjáanleg. Fjörðurinn spegilslettur og fagur, skriður, melar og hæðir vaxið grámosa.

Mér fannst ég þurfa að taka mynd af þessu því svona væri þetta ekki á hverjum degi og þarna sæi ég landið án áhrifa mannsins. En uppgötvaði þá að ég var ekki með myndavélina með mér, þannig að ég snéri við og ætlaði til baka að sækja hana.

Þegar ég byrjaði að ganga til baka fór jörðin að gliðna, svipað og hraun sem flýtur hægt fram hálfstorkið. Það var samt ekki rauð glóð sem ég sá í sprungunum í gegnum mosann og milli steina, heldur sá ég þar undir allt fullt náhvítum beinum dýra.

Mér datt í hug á meðan jörðin var að gliðna og opnast undir mér að ég hefði gengið út á gamla miltisbrands eða riðuveiki gröf. Ég ákvað því að forða mér upp í skriðuna áður en ég lenti ofan í sprungu og niður á milli beina hrúgnanna.

Ég reyndi að komast til baka í fjallshlíðinni og ætlaði aftur upp Fagradalinn. En ég rann stöðugt niður á lausum steinum í skriðunni í áttina að undirlendinu sem var alltaf að gliðna meira og meira. Þarna spólaði ég hraðar og hraðar á sama stað.

Ég hef verið reyna að átta mig á hvað þessi draumur merkir en hef ekki komist að niðurstöðu. Kannski er hann tíðarandans, þ.e.a.s. að það sé engin auðveld leið til baka þegar síðasti bærinn verður horfinn úr dalnum. Þá verði jafnvel of seint  að ná sviðsmynd í spálíkan fyrir gervigreind.