Helferðarhyskið fer hamförum

Í annað skipti á öldinni hafa umbjóðendur almennings komið heimilum landsins á vonarvöl. það var létt verk og löðurmannleg að salla niður 5.350.000 kr skuld á hina fornu vísitölu fjölskyldu í þetta skiptið. Panamaprinsar, rykaðir raðlygarar, ásamt flissandi fábjánum lofa að hækka ekki skatta alveg á næstunni til að innheimta skuldina.

Jafnvel að heimilin fái að fresta afborgunum af skuldum sínum um nokkurra mánaða skeið, eða þar til að þær verða innheimtar með gamla laginu, vöxtum og verðbótum, í akkorði á bónusum. -Og hvernig á annað að vera, almenningur stein heldur kjafti á meðan falsfréttirnar frussast úr keyptum krananum, verkalýðsforustan aflýsti 1. maí, þjóðkirkjan skellti öllu í lás á páskunum og á blogginu sjá steinrunnin kaldstríðströll um fréttaskýringarnar.

Nú í augnablikinu hafa náhirðir og hyski heimsins, ásamt ruplandi pírötum, tögl og höld á allri umræðu í skjóli ríkisrekinna fjölmiðlanefnda, sem vara við upplýsinga óreiðu og samfélagsmiðlar hafa varla við að loka fyrir hvern þann sem vogar sér að efast um  kóvítisins boðskapinn. -Og ákvæðaskáldin grjót halda kjafti.

Síðuhafi spáir því að hin forna vísitölufjölskylda mun telja eina hræðu í sjálfskipaðri sóttkví með haustinu, fari sem fram horfir.

Spáir 490 milljarða halla

Sumarlandið Senja

Það hafa sjálfsagt margir hugsað sér að láta kylfu ráða kasti þegar farið er út um þúfur þetta sumarið. Enda er það alltaf svo að það er ferðalagið en ekki áfangastaðurinn sem skiptir mestu máli þegar upp er staðið. Það þurfa ekki vera best völdu áfangastaðirnir  sem verða eftirminnilegastir. Síðuhafa kæmi ekki á óvart að einhverjir ættu eftir að upplifa ógleymanlegar stundir á ferð innanlands í sumar. Stundir sem ekki voru í bígerð fyrr en flest sund virtust lokast hvað utanlandsferðir varðar.

Ísland er einstakur áfangastaður og þegar maður er hvort eð er á þeim stað er ekki annað í boði en að njóta hans, því það er engin tilviljun hvar við fæðumst. Þessi pistill er samt ekki um ferðalög á landinu bláa, heldur um það þegar kylfan réði kasti og sumarið 2012 fór út um þúfur. Þetta sumar bjó ég og starfaði í Noregi og átti von á Matthildi minni í sumarheimsókn og var farið að hlakka mikið til þegar að við útlendingarnir hjá Murbygg vorum sendir í verkefni í járnblendiverksmiðju við Finnsnes í Troms og var ætlað að vera þar lungan úr sumri.

Það var þriggja tíma akstur á milli Harstad og Finnsnes, þannig að þar dvöldum við vinnuvikuna á Camping þ.e. tjaldstæði sem var með ýmsum gistimöguleikum. Vinnufélagarnir voru 2 Afganir og Súdani. Ég sá plön okkar Matthildar fara út um þúfur þarna á tjaldstæðinu sem var rétt við járnblendiverksmiðjuna. Því auk þess að bjóðast að búa saman annaðhvort í smáhýsi eða sér á litlum herbergjum þá voru dagar okkar vinnufélagana langir svo vikan yrði styttri og hægt væri að eiga lengri helgi heima í Harstad.

Afganskur félagi, við eitt vindfang þjónustubyggingar Finnfjord járnblendiversins, sem var eitt sinn í eigu Elkem ef ég man rétt, þess sama og átti járnblendiverksmiðjuna á Grundartanga

Þegar stutt var liðið á verkið þá bættist þar að auki miklu meira við, þannig að verk sem átti að taka 2-3 vikur endaði sem 4 mánaða verkefni. Þetta gerðist þegar byggingastjórinn sá að við félagarnir vorum duglegir við að hlaða og múrhúða veggi(náttúrulega til að komast fyrr heim) að mikið af þeim byggingarhlutum sem áttu að vera úr forsteyptum veggeiningum var breytt í hlaðna og múrhúðaða veggi.

Í skiptum fyrir dugnaðinn þá lánaði byggingastjórinn okkur húsið sitt í Finnsnesi um nokkurra vikna skeið á meðan hún var í sumarfríi. En byggingastjórinn var kjarnorkukona af samískum ættum, heitir Arna og bjó með fyrr um flugstjóra sem hafði flogið um allan heim. Þegar ég spurði hana hvort hún hefði þá ekki komið til Íslands, hafði hún ekki gert það "Nei, jeg bara joba" sagði hún. Þannig að þegar Matthildur kom til sumardvalarinnar í Noregi þá stoppaði hún stutt við á tjaldstæðinu hún hafði einbýlishús í miðbæ Finnsnes til afnota og bjó þar ásamt okkur vinnufélögunum.

Hundrað ára gullmolinn hennar Örnu í miðbæ Finnsnes

Eyjan Senja er næst stærsta eyjan við Noregsstrendur og liggur við norðanverðan Vågsfjorden í Troms. En Hynhoya, þar sem Hrstad stendur, er stærsta eyjan við Noreg og er við sama fjörð sunnanverðan. Örstutt er yfir sundið frá Finnsnes til Senja og er stór og mikil brú þar á milli. Senja er u.þ.b. við 69°N, því langt fyrir norðan heimskautsbaug og sólin hátt á lofti að næturlagi að sumri. Við Matthildur skoðuðum þessa undra eyju í þremur ógleymanlegum kvöldferðum sumarið 2012. 

Senja er um margt lík Austfjörðunum eða Vestfjörðunum og jafnvel Hornströndum, hún á í vök að verjast byggðarlega. Mörg smáþorp eru á Senja með 2-400 íbúum. Þar var og er sjávarútvegur helsta atvinnugreinin. Norður og vestur strönd eyjarinnar er eitt samfellt ævintýri sem einna helst má líkja við sumarlandsins paradís hér á jörð. Þarna fórum við út um þúfur með því að láta kylfu ráða kasti um stórskorna firði og yfir há fjöll á ógleymanlegu sumri. 

 

Tröllagarðurinn sem var einn aðal túristatrekkjarinn á Senja, en þar var gert út á samískar þjóðsögur af huldufólki og tröllum. Tröllagarðurinn brann til kaldra kola fyrir rúmu ári síðan 

 

Okshornan (Axarhyrnan) stundum kallaður tanngarður djöfulsins, eru fjallstindar sem ganga í sjó fram á norðvestur strönd Senja, ekki ósvipaðir Dröngum á Hornströndum

 

Skaland er smábær á vestur strönd Senja um 200 íbúa bær. Á Senja er fjöldi smábæa með 100-400 íbúm s.s. Gryllefjord, Torsken, Flakstadvåg, Senjahopen, Mefjordvær, Husøy, Botnhamn ofl

 

Husøy er eyja í einum af norður fjörðum Senja þar hefur verið gert eyði til lands sem myndar höfnina. Á leiðinni þangað er farið í gegnum löng og þröng jarðgöng hátt upp í fjöllunum fyrir ofan fjörðinn, ekki ósvipuðum Oddskarðsgöngunum, nema mun lengri og krókóttari

 

Höfnin í Husøy og fjallasýnin þaðan inn í fjarðarbotninn er ævintýri líkust

 

Senjahopen er lítið sjávarútvegsþorp við vog inn af Mefjord þar er ekki amalegt að verða dagþrota í kvöldkyrrðinni ef tími gæfist

 

Skerpla

Það hefur ekki þurft að skeyta skapi sínu á fíflum þetta vorið, þeir hafa varla sést hér í efra. Aðeins hef ég heyrt á fólki að því sé farið er að lengja eftir að lúpínan fái sinn blómstrandi bláma svo hægt sé að ganga á milli bols og höfuðs á henni, svo ekki sé nú talað um blessaðan njólann.

Það er um margt sérkennilegt hvaða jurtir við teljum til illgresis, flestar voru þær áður fyrr þekktar matjurtir með lækningamátt, sem hafa það enn í dag fram yfir læknanna ólyfjan að vera lausar við aukaverkanir og kosta þar að auki ekki krónu. Þessar fyrrum nytjajurtir eru yfirleitt þær fyrstu sem gefa sumrinu lit, annan en þennan grámyglulega sem einkenna skorpin hrjóstrin og andlit inniverunnar.

Einu sinni heimsótti ég kunningja snemma á vormorgni og kom að honum með furðulegt spjótverkfæri út í garði þar sem hann stakk því krossbölvandi ofan sinugulan svörðinn. Þegar ég spurði hvaða verkfæri þetta væri og hvað tilgangi það þjónaði, þá sagði hann mér að þetta væri fíflabani. Hvorki dygði að eitra né slá þessi helvíti þeir spryttu upp helmingi fleiri morgunninn eftir.

Ég stillti mig um að segja honum að mér þættu fíflar fallegir og minntist ekki á hvað þeir hefðu langar rætur, sem gögnuðust grasinu þegar þær drægju upp rakann djúpt úr jörðu á þurru vori, að auki væri mun minni mosi þar sem væru fíflar. Síðan hef ég komist að mörgu fleiru varðandi fíflana, m.a. lækningarmætti þeirra á mannfólkið.

Nú er Skerpla gengin í garð, sem var annar mánuður sumars samkvæmt gamla tímatalinu, og tekur við af Hörpu. Skerpla hefst ævinlega á laugardegi í 5. viku sumars á milli 19. og 25. maí. Nafnið er ekki mjög gamalt, kemur fyrst fram á 17. öld, en í eldri rímtölum og Skáldskaparmálum Snorra-Eddu er mánuðurinn nefndur eggtíð og stekktíð.

Í Skáldskaparmálum Snorra-Eddu er greint frá heitum stundanna og segir þar um skiptingu ársins;

„Frá jafndægri er haust, til þess er sól sezt í eyktarstað. Þá er vetr til jafndægris. Þá er vár til fardaga. Þá er sumar til jafndægris. Haustmánuðr heitir hinn næsti fyrir vetr, fyrstr í vetri heitir gormánuðr, þá er frermánuðr, þá er hrútmánuðr, þá er þorri, þá gói, þá einmánuðr, þá gaukmánuðr ok sáðtíð, þá eggtíð ok stekktíð, þá er sólmánuðr ok selmánuðr, þá eru heyannir, þá er kornskurðarmánuðr.“

Gjarnan er vísað í þá séra Odd Oddsson á Reynivöllum og séra Þórð Sveinsson um að hafa nefnt annan mánuð í sumri Skerplu, en þeir voru báðir uppi á 17. öld. Í ritmálssafni Orðabókarinnar er heimild tekin upp úr riti Páls lögmanns Vídalín, Skýringar yfir fornyrði lögbókar. Þar nefnir hann einmitt séra Odd sem heimild. Í greininni Misseristalið og skipting þess eftir Þorkel Þorkelsson (Skírnir 1928:141) eru þessir prestar báðir nefndir sem heimildir um nafnið. (dæmin eru tekin úr ritmálssafni Orðabókar Háskólans):

Ásgeir Blöndal Magnússon (1989:841) telur að Skerpla sé vísast skylt lýsingarorðinu skarpur "beittur, hvass, harður, skorpinn ..." og nafnorðinu skerpa sem skylt er nýnorska orðinu skjerpe „hrjóstur, jarðþurrkur“, færeyska orðinu skerpa „vindþurrkað kjöt“ og orðinu skärpa „þurrt, ófrjótt land“ í sænskum mállýskum. Skerpla vísar þá líklegast til lítils gróðurs að vori".

Skerpla er sáðtími þegar seint vorar, um miðjan mánuð eru fardagar. Um það leyti má grafa villirætur til matar. Því síðar þegar gras fer að vaxa úr þeim eru þær lakari. Skerpla er tími til að byggja hús, vinna garða, hreinsa tún og engjar, hylja með mold flög og skriður eða færa þær burt, vinna í skógi, safna berki og litunargrösum. Þegar hnaus veltur nú á klaka er hann bestur í veggi því þá er jörðin enn laus og ófrjó. 

Nú er sumar í Köldukinn,

kveð ég á millum vita.

Fyrr má nú vera, faðir minn,

en flugurnar springi af hita!

Eins og þjóðskáldið kemur inn á má nú fyrr vera en flugurnar springi úr hita, en samt mættu flugurnar fara að sjást í öðrum mánuði sumars, svona allavega fyrir máríerluna, kríuna og hrossgaukinn. Fuglar hafa verið á fullri gjöf hjá henni Matthildi minni fram undir þetta og er fugla lífið fjölskrúðugt, skógarþrestir, máríerlur, auðnutittlingar, starrar og stöku þúfutittlingar, að ógleymdum fjandans hettumáfnum. Lóurnar voru á lóðinni fram að síðustu helgi enda harðindi til heiða.

Undanfarin ár hef ég verið að fikta við illgresi á vorin, af því að ég nenni ekki að setja niður kartöflur. Hef ég komist að því að margt af því má éta sér til heilsubótar t.d. var njóli áður fyrr kallaður fardagakál vegna þess að hann var fyrsta grænmeti ársins og var nýsprottinn um fardaga. Ætihvönn er ofurplanta sem sprettur snemma vors og þótti mikilsverð markaðsvara á víkingaöld, hreinn fjársjóður þegar þurfti að ná upp orku eftir erfiðan vetur.

Áhugi fyrir fuglum og illgresi er ágætur mælikvarði á vorið, þ.e. hversu snemma það er á ferðinni og hversu gróðursælt það er. Síðustu ár hefur það verið u.þ.b. 2 vikum fyrr á ferðinni enn nú hér á Héraði, samkvæmt þeim mælikvarða. Samt hefur ekki verið ótíð, heldur hefur hitinn verið fyrir neðan meðallag með næturfrostum og kulda til fjalla.

Annars er merkilegt eftir að ég tók upp þá sérvisku að prufa mig áfram með "illgresi" íslenskrar náttúru að þá er hún er orðin að hversdagsfæði fæði í einhverri mynd, hafragrauturinn með fjallagrösum og bláberjum á morgnanna. Rabbabaragrautur allt árið. Enda rabbabarinn orðin því sem næst villtur eins og njólinn, og geymist þar að auki vel í frosti eins og bláberin. Og sjálfur er ég orðinn eins og álfur út úr hól af útiveru með furðufuglum.

Heimildir:

www.vísindavefurinn.is

www.nattura.is

Vorsins déjà vu

Snemma í gærmorgunn hitti ég gamlan kunningja og spurði hvernig hann hefði það. Hann sagðist vera lélegur, orðinn óttalegur ræfill; enda kominn vel á níræðisaldurinn. Við töluðum um hve afleitt það væri þegar ekki einu sinni vorið næði að snerpa á loganum.

Eins og vænta mátti kom kóvítið einnig til tals og ég sagði honum að undanfarið hefðum við vinnufélagarnir óttast það mest af öllu að lemja á fingurna á okkur, því þá værum við í ljótum málum. Já hann samsinnti því það væri búið að vera ómögulegt að komast að hjá lækni fyrir kóvítinu. Svo snaraðist hann upp í bílinn því hann hafði mælt sér mót á heilsugæslunni til að nálgast verkjastillandi fyrir konuna.

Stundum hafa birts færslur hér á síðunni sem eru gamlar hugleiðingar úr bók dagana. Þetta er þá oftast eitthvað nauðaómerkilegt rugl sem ekki var ætlað til neins þegar það var sett á blað á sínum tíma.

Vorið 2011 hraktist ég til Noregs. Hafði verið atvinnulaus í u.þ.b. hálft ár eftir að hafa neyðst til að lokað atvinnurekstrinum mínum. Mér bauðst óvænt vinna hjá norsku múrarafyrirtæki eftir gráan og kaldan vetur og gekk nánast samstundis út að heiman um vortímann í hvítu maíhreti og með Vatnajökul gjósandi svartri eimyrju og flutti til Harstad í Troms, Noregi.

Til stóð að Matthildur mín flytti seinna en af því varð ekki vegna heilsuleysis. Árin mín í Noregi urðu þrjú og fór ég heim þrisvar á ári. Sumarfríinu skipti ég í tvennt, -vor og haust- til að vinna sjálfboðavinnu fyrir bankann við að hýsa húsbíla og hjólhýsi, svo kom ég heim um jól. Öll árin kom Matthildur í heimsókn til Noregs og dvaldi þá um tíma, þá gerðust ævintýrin.

Dagbókarfærslan sem hér á eftir fer er skrifuð um þetta leiti í maí 2012, í lok einmanalegs vetrar; um vorsins "déjá vu". Sumarið áður hafði vinnuveitandi minn og sambýlismaður hennar boðið okkur með sér á ljóskastara hátíð. 

Hátíð gamla ljóskastarans (Lyskastertreff) er samkoma ca. 50 skemmtilegra karla sem saman koma eina helgi seint í ágúst ár hvert til að kveikja á gömlum ljóskastara sem þjóðverjar notuðu til að lýsa upp óvinavélar á norður norska næturhimninum í seinni heimstyrjöldinni

06.05.2012 Í gærmorgunn keyrði ég í suður, á endanum alla leið til Lödingen bæjar sem við Matthildur höfðum heimsótt í sumar á skútu. Ég var búin að hugsa mér að keyra þessa strönd sem ég hafði séð af sjó. Þegar sólin vakti mig með geislum sínum inn um gluggann kl 5 í gærmorgunn ákvað ég að nú væri dagurinn kominn.

Það sem er svo skemmtilegt við vorið er hvað það er lifandi og hvað litlu má muna. Hlý sólin merlar sjóinn í golunni eina stundina og þá næstu, þegar fyrir hana dregur, er jafnvel orðið grátt og napurt. Svo er það blessaður fuglasöngurinn.

Þegar ég var komin sunnar en ég hef farið áður á landi, keyrði ég upp hæð fram hjá bensínstöð og sjoppu. Varð aldeilis steini lostinn, þarna hafði ég komið áður og það rann upp fyrir mér heill seinnipartur af hlýjum degi þegar ég brunaði framhjá. Svo snarstoppaði ég við næsta afleggjara og sneri við því þetta yrði ég að athuga betur.

Þegar ég koma aftur að sjoppunni þá passaði þetta og bensínstöðin var á réttum stað, ég vissi að ef ég færi á bak við sjoppuna ætti ég að sjá fram af hæðinni og lengra fram á veginn svo ég tékkaði á því, en á bak við sjoppuna voru bara nokkur íbúðarhús og hæð sem ég horfði í bakkann á, útsýnið sem átti að vera áfram veginn var ekki, svo þetta var þá sennilega bara framhliðin á upplifun í öðrum tíma. Eins var lofthitinn kannski 3-5 gráður að morgni en ekki 20-25 á síðdegi.

Ég keyrði áfram og tók eftir því að staðurinn heitir Kongsvik. Þegar ég kom aðeins sunnar kom kóngsörn, sem er brúnn með hvítan haus og makka og sveif fyrir ofan og framan bílinn. Ég var einmitt nýlega búinn að láta það fara í gegnum höfuðið á mér að það væri gaman að sjá svoleiðis fugl.

Í vetur hefur það tvívegis komið fyrir að þegar ég hef litið útum gluggann sem ég sit oftast við hérna í íbúðinni hjá mér að tveir Hafernir hafa hnitað hringi fyrir utan í uppstreyminu frá Gangástoppnum sem er um 200 m hæð hérna rétt hjá. Ég hafði spurt vinnufélaga hvort það gæti staðist að Hafernir hnituðu flugið yfir Harstad. Hann sagði að það gæti alveg staðist en sjaldgæfara væri að sjá Kóngsörn.

Þá langaði mig auðvitað til að sjá Kongósörn og þegar ég sá að staðurinn hét Kongsvik fór ég aftur að hugsa um hvað það væri gaman að sjá Kóngsörn og viti menn þá sveif hann fyrir utan framrúðuna á bílnum. Enn sunnar sá ég svo Elg á fjörubeit í merlandi þaranum og hreindýr á túni.

Ég sagði Matthildi frá undrum dagsins á skypinu í gærkveldi vegna þess að hún var með í minningunni sem kom upp um að hafa komið áður í Kongsvik. Minningu sem kom á sekúndu broti um heilan eftirmiðdag. Þar vorum við á ferð ásamt fleira fólki sem ég kem ekki fyrir mig.

Ég spurði hana hvort henni fyndist þetta ekki skrítið; "þetta hefur verið í einhverju öðru lífi sem við höfum átt saman" sagði hún án þess að finnast mikið til koma. En það sem ég er að velta fyrir mér hvort skaust ég fram eða aftur í tímann eða var það kannski yfir í annan heim.

Sumarið 2011 fórum  við Matthildur í boði Mette vinnuveitenda míns og Sverre sambýlismanns hennar í þriggja sólahringa ævintýraferð til Lödingen á skútunni þeirra Libra. Hér skríður skútan fyrir eigin vélarafli suður Tjeldsund sem liggur á milli Vågsfjorden og Vestfjorden í Troms og Norland. Á ströndinni útifyrir liggur Lofoten og enn utar eyjar Vesterålen

 

Auk þess að brasa í tvo daga við að koma ljósi á kastarann með hjálp 3. tonna ljósvélar sem dreginn er á staðinn, aka ljóskastara karlarnir, sem flestir eru fyrrverandi hermenn, um á gömlum herbílum

 

"Gáðu að því að þessi ljóskastari var smíðaður 1929 og er ekkert digital dæmi", sagði Sverre við mig til að undirstrika mikilvægi samkomunnar, "það er ekki sjálfgefið að það kvikni á honum". Einn eftirmiðdagur fór í herbíla safarí upp á útsýnisfjall fyrir ofan aflagða herstöð við Lödingen. Við Matthildur upplifðum óbyggðaferð með körlunum auk þess að njóta uppljómaðs norður norska næturhiminsins í geislum ljóskastarans.

 

 

Skútan Libra við bækistöð ljóskastarans í bæ lóðsanna Lödingen, sem lóðsuðu skip í gegnum Tjeldsundið í denn. Í Lödingen er nú ferjuhöfn fyrir ferju sem siglir milli fastalandsins og Lofoten. Ef landvegurinn er farinn þá þarf að keyra hundruð km eða alla leið upp Ofoten til Narvik og þaðan aftur yfir á Hynoya í Troms og niður Lofoten í Norland

 

 

"Hugsaðu þér Maggi" sagði Matthildur einn morguninn "við búum í skútu hjá fólki sem við vissum ekki að væri til fyrir nokkrum vikum síðan og erum stödd á hátíð gamla ljóskastarans. Hvernig getur svona ævintýri gerst"

Siðblinda bara kostur

Það er varla von á öðru en bókhaldssvindlarar skori hátt þegar íslensk stjórnsýsla er annars vegar. Eða eins og ríkisskaup kemst svo smekklega að orði að það skipti engu máli hvort kónarnir hafi viðurkennt misferlið það sem skiptir öllu máli er að ekki hefur ennþá náðst að dæma fiffið, og er á meðan er.

Svona þrælvönduð vinnubrögð kunna innbúðarmenn stjórnsýslunnar svo vel frá því fyrir "hið svokallaða hrun" enda stoppaði ekkert glæpasamtök ríkis og banka í þá tíð fyrr en á þau voru sett hryðjuverkalög, sælla minninga. Enda ættu Íslendingar að vita það frá því 1. mars s.l. að lög um peningaþvætti og bókhaldsóreiðu eiga aðeins við um kvenfélög og önnur áhugamannasamtök. 

Ekki skaðar það skorið að þetta skuli vera vegna sérstaks atvinnuátaks ríkisstjórnar Íslands upp úr einum björgunarpakkanum "Ísland - saman í sókn" þegar það gagnast glæpasamtökum á Evrópska efnahagssvæðinu sérstaklega. Íslenskir skattgreiðendur mega bara vera stoltir hvernig hlutabæturnar gagnast nú á EES svæðinu, -fjórfrelsið í allri sinni dýrð.

Bókhaldsmisferlið hefur sennilega verið reiknað M&C Saatchi sérstaklega til tekna ef ekki var til að dreifa þátt­töku í skipu­lögðum glæpa­sam­tök­um, spill­ingu, svik­semi, pen­ingaþvætti, barnaþrælk­un eða ann­ars kon­ar man­sali. Svo er bara að vona að vel gangi að múta túristunum í gegnum Schengen og málið er klappað og klárt. Íslensk stjórnsýsla lætur seint að sér hæða í alþjóðlegum samanburði.

Frétt um bókhaldsmisferli „breytti engu“

Gefum þeim geit

Þessi misserin eru villtustu draumar gervi-greindar-lögreglu ríkisins að verða að veruleika á heimsvísu. Nú hafa mannvitsbrekkur ríkisstjórnarinnar opinberað sviðsmynd úr spálíkaninu frá Langtíbutkistan, sem sín næstu skref við losun ferðahafta. Eins og við mátti búast verða ferðamenn að framvísa vottorði og bera á sér smitrakningar-appið í snjallsíma, ella vera settir í sóttkví. Þessi háttur verður væntanlega hafður á þar til heimsbyggðin hefur verið bólusett með smitrakningarappi sem hægt verur að skanna á alheimsvísu.

Almenningur mun smá saman verða var við nýjan veruleika með bólusettum móttökurum fyrir smitrakningar-appið til að komast lönd og strönd, í formi örflögu sem skanna má á öllum stöðum jarðkúlunnar. Robert F. Kennedy, Jr., skrifaði í síðustu viku um afnám almennra manréttinda gervigreindar-lögreglu-ríkisins í þágu lyfjaiðnaðarins. Tók hann þar sem dæmi sektir lögreglunnar í Malibu, sem hljóða upp á 1.000 dollar hver fyrir að nota ólöglega hafið í sóttkví.

„Var þetta kannski aðeins fljótfærni lögreglu sem við komum til með að hlæja að eftir kóvítið? Eða finnst einhverjum fleirum en mér að þetta sé fyrsta lota hlýðniþjálfunar fyrir eitthvað varanlegra? Eru öflug ríki og stórfyrirtæki að nota núverandi kreppu til að fjarlægja grundvallar mannréttindi og byggja upp þrýsting til að stuðla að bólusetningum og eftirliti? Finnst einhverjum öðrum en mér að myrk öfl harðstjórnar niðurlægi þjóð okkar? Og að lokum, deilir einhver hræðslu minni við það að Bill Gates - og félagi hans til langs tíma Tony Fauci - muni einhvern veginn takast að koma á Brawe New World?“

John Magufuli forseti Tansaníu tók annnan pól í hæðina, enda hefur því verið haldið fram að kóvítið eigi eftir að stráfella fólk í Afríku. Magafuli er samt örlítið tortrygginn á boðskapinn enda opinberast covid-19 í Afríku á svipaðan hátt og annarsstaðar í heiminum, -margir verða sýktir og smitandi án þess að vita nokkurn tíma af því, hvað þá deyja.

Aldrei fyrr í veraldarsögunni hefur flensa verið mæld með sama hætti og covid-19. Stjórnvöld í Tansaníu sögðu því sem svo að allur væri varinn góður og sendu Alþjóða heilbrigðisstofnuninni WHO þrjú sýni sérstaklega til rannsóknar í sínatöku spálíkani Langtíburtkistan án þess að geta úr hverju þau væru, en þau voru  úr geit, papaya ávexti og páfugli. Jú mikið rétt allur er varinn góður, því öll sýnin þrjú reyndust smituð.

Ferðamenn hafi val frá 15. júní

Náhirðin nötrar

Nú eru auðrónarnir komnir með blóðbragðið í munninn og sjá í hillingum fram á gósen tíð. Svona bragðskin hefur verið fylgifiskur allra þrenginga frá því menn muna. Lengi vel þurfti náttúruhamfarir til að fá fólk til að trúa á bjargleysið. Ef þær voru ekki til staðar þá voru uppdiktuð stríðsátök og núna er það kvefpest.

Það er bara tvennt í stöðunni hjá stjórnendum Icelandair, segja fjárfestarnir. Annað hvort keyra þeir laun starfsfólk niður um rúmlega helming eða náhirðin hirðir eignir félagsins á hrakvirði og startar á nýrri kennitölu með aðstoð ríkisins. Gömlu "góðu" viðskiptahættirnir sem þeir kunna svo vel.

Það væri smekklegra fyrir "hina svokölluðu fjárfesta" að koma fram undir nafni þegar svona kröfur eru settar fram til fólks sem hefur misst vinnuna. Það er ekki eins og það verði farið í loftið þegar samningar nást og þegar að því kemur þá geti almenningur forðast að fljúga með svona kónum.

Sennilega væri réttast fyrir þá sem starfa hjá Icelandair, og hafa ökuréttindi eða kunnáttu á kúst, að verða sér strax út um aðra vinnu, -svona launanna vegna. Leifa náhirðinni að þjóta um háloftin í einsemd sinni með rörsýn á nýju kennitöluna, það vill hvor sem er engin sjá hana á jörðu niðri.

Staðan orðin grafalvarleg

Mafía óttans

Óttinn er til allra breytinga bráðnauðsynlegur. Hvað er betra en loka fólk inni vikum saman fyrir framan fréttir til að magna upp ærlegan ótta, eins og reyndin er nú víða um heim. Verði fréttaflutningurinn nægilega einhæfur þá þarf ekki einu sinni að feika fréttir, það nægir að útiloka þá sem valda "óstöðugleika" með því að skýra hlutina á annan hátt en gert er úr krananaum, eða réttara sagt í "mainstream" miðlunum.

Það birtist hér á síðunni blogg fyrir nokkru um Ríki óttans þar sem bent var á youtube myndband frá því í mars með Amazing Polly. Þar fór hún yfir það hvernig viðbrögðin við covid-19 heimsfaraldrinum hefðu verið skipulögð fyrir allan heiminn á ráðstefnu í október s.l., sem bar heitið 201. Í því videoi lýsti hún aðdraganda þess sem var í gangi og því sem framundan væri.

Þessi spásagnakennda rannsóknarblaðamennska hennar Polly átti stuttan stans á google miðlinum youtube uns það var tekið út vegna vegna "terms of service". Amazing Polly virðist samt hafa opin aðgang ennþá og hlóð niður videoi á youtube í gær þar sem hún fer yfir hvernig alþjóðlegar stofnanir tengjast og hvernig önnur bylgja verður útfærð. Rétt eins og síðast sel ég þetta ekki dýrara en ég keypti.

Óttast aðra bylgju faraldursins

Úti á landi í svörtum sandi

Hjá mörgum landanum ríkir nú Þórðargleði með stöðu ferðaþjónustunnar í landinu. Heyrst hefur að hún hafi farið offari í verðlagningu og verðlagt sig út úr veskjum landsamanna. Nú í sumar gefst tækifæri á að skoða landið bláa og njóta um leið atlætis þeirra efnuðu. Síðuhafi hvetur fólk til að heimsækja Djúpavog, fólkið á Hótel Framtíð mun taka höfðinglega á móti landanum nú sem hingað til, það getur síðuhafi ábyrgst.

Bloggið hér fyrir neðan birtist hér á síðunni fyrir nokkrum árum. Síðastliðna Jónsmessunótt var vaktin staðin á Djúpavogi, þ.e. við voginn sjálfan, og rifjaðar upp sjóræningja sögur og fleiri ævintýri, sjá hér.

Þó að ferðlög séu oft tengt sumarfríi þá þarf svo alls ekki að vera. þetta sumarið hefur verið þannig veðurfarslega vaxið að ekki hefur verið ástæða til að ferðast um langan veg innanlands hvað þá til útlanda. Eins og svo oft áður hefur sumarfríinu verið varið austanlands. Þá er gott að eiga aðgang að ævintýralandinu Útlandi, eigra um svört sundin á milli eyja þar sem aldan blá blikaði áður fyrr. Sund sem nú eru full af svörtum sandi og melgresishólum.

Djúpivogur við enda regnbogans

Undanfarna áratugi hef ég notið ævitýralandsins sumar sem vetur, og meðan ég bjó á Djúpavogi þurfti ég ekki annað en fara rétt út fyrir dyrnar. Nú í seinni tíð hafa ferðamenn uppgötvað þetta undraland, og ég að ævin endist ekki til að fullkanna það. Ég ætla reyna að segja í örstuttu máli og með fáeinum myndum frá ævintýralandinu sem kallað er Útland, en að fara "út á land" af innfæddum, það eru eyjar í svörtum sandi syðst á Búlandinu þar sem þorpið á Djúpavogi stendur.

Í þessum sandeyjaklasa má finna Orkneyjar, Hrísey, Úlfsey, Hvaley, Sandey, Hafnarey, Kálk og Kiðhólma svo einhverjar séu nefndar á nafn. Þessar fyrr um eyjar hafa sennileg verið taldar til Þvottáreyja á öldum áður. En eru nú orðnar landfastar við Búlandið sem gengur á milli Hamarsfjarðar og Berufjarðar. Ekki eru nema 100-150 ár síðan að það þurfti að sigla á milli flestra þessara eyja.

Stækka má myndirnar með því að klikka á þær.

Á flugi með Stefáni Scheving um borð í TF-KHB í mars s.l.

Nú nær sandrif sunnan úr Álftafjarðarfjörum þvert fyrir Álftafjörð og eru hinar eiginlegu Þvottáreyjar orðnar örfáar í minni Hamarsfjarðar, s.s. Eskey, úti í hafinu eru svo aðrar eyjar, Ketilboðaflis og Papey, sem verður sennilega langt í að verði sandinum að bráð. Eyjarnar Stórey, Kjálki, Hróðmundarey og Hundshólmi eru nú orðnar landfastar sandrifinu Álftafjarðar megin en Hamarsfjarðar megin á Búlandinu eru flestar eyjar landfastar, einungis blá sund eftir á milli skerja og boða. 

Það er ekki lengra síðan en um 1600 sem aðalhöfnin á Búlandinu var Fúlivogur sem Brimar kaupmenn höfðu á sínum vegum. Siglt var inn í Fúlavog úr minni Hamarsfjarðar á milli innri og ytri Selabryggja. Árið 1589 fengu Hamaborgarkaupmenn kónginn í Kaupannahöfn til að veita sér verslunarleyfi á Djúpavogi við Berufjörð. Talið er að rentukamerið í Kaupmannhöfn hafi ekki áttað sig á að þarna var um sama staðinn að ræða og bjuggu því íbúar í nágrenni Djúpavogs við fágæta samkeppni í verslun um það leiti sem einokunarverslun hófst á Íslandi.

Selabryggjuhólmar séðir frá flugvellinum

 

Þar sem áður voru blá blikandi sund á milli eyja

 

Svartur sandur, blikandi haf og Ketilboðaflis

 

Stólpar á milli Sandeyjar og Kálks, Kálkur í baksýn

 

Gengið upp á Sandey, greina má klettótta strönd Úlfseyjar í baksýn, og Strandafjöllin við norðanverðan Berufjörð

 

Það skiptir ekki máli hvort ævintýralandið, út á landi, er skoðað sumar eða vetur; í þoku eða krapaéljum, alltaf er eitthvað skemmtilegt að sjá s.s. hreindýr við hústóft í Hrísey

 

Í minni Hamarsfjarðar á milli örfárra núverandi Þvottáreyja fer útfallið úr Álftafirði og Hamarsfirði, á fallaskiptum flóðs og fjöru. Straumurinn á fallaskiptum er líkur stórfljóti svo víðfeðmir eru þessir firðir.  Vegna þessa straumþunga hafa Álftafjörður og Hamarsfjörðu ekki enn orðið að stöðuvatni. Á myndbrotinu hér á eftir má sjá æðarkollurnar skemmta ungunum sínum í straumþungu útfallinu í Holusundi við Kiðhólmann.

 

Hér má nálgast kort af Útlandi. 

Höggið mikið en treysta á Íslendinga

Passið ykkur á skepnunni

Nú hefur opinberast sá tími að ráðamenn landsins eiga samtal við þjóðina um teiknaðar sviðsmyndir upp úr spálíkani, sem þarf ekki meðalgreindan mann til að átta sig á að búið er til í Langtíburtkistan. Spálíkan þetta flýtur í gegnum stjórnsýsluna en er soðið saman af allsendis ókunnum, -en samt sem áður allra færustu sérfræðingum veraldar.

Almenningi er smá saman gerð grein fyrir veruleika sviðsmyndanna af lýðræðislega kjörnu fulltrúum, sem reglulega hafa birst og borið fram boðskapinn í mýflugumynd flissandi fábjána, Panama prinsa og rykaðra raðlygara með gagnsætt plexigler í ræðupúltunum fyrir framan sig, en bluetooth á bak við eyrað, sem hvíslar súluritum sérfræðinnar upp á vegg með fjarlægðar bláma aðgerðapakka sýndarmennskunnar úr myndvarpa.

Vonandi trúir engin til lengdar á að banvæni kínverski kvef vírusinn sé kominn til að vera, eða styður hans vegna efnahagslega eyðileggingu á almennum lífskjörum. Það eru einfaldlega ekki annað en trúarbrögð hins illa. Hvað þá að almenningur styðji í hjarta sínu framrás gervigreindar-lögreglu-ríkisins með bólusettum móttökurum fyrir smitrakningarapp sem skanna má á öllum stöðum jarðkúlunnar.

Þó svo að margir hafi glapist á því í eirðaleysinu undanfarið að niðurhala appinu í snjall símann sinn við að hlýða á Víði. Þá er þetta sama spálíkanið og var teiknuð upp úr sú sviðsmynd, sem setti fólk í útgöngubann vikum saman víða um veröld. Skipti þá engu hvort fólk hafði aðgang að góðum garði eða einungis heilsuspillandi, glugga- og svalalausa kytru. Allt að fyrirmynd mannréttindavaktar kommúnistanna í Kína.

Við lifum á tímum þar sem trúarbrögðin hopa í sínum hroka með því að læsa dyrum sínum um páska og kærleikann niðri á tveim metrunum, þegar rödd samúðarinnar er orðin eins og hvert annað orðagjálfur í fjarfundarbúnaði.

Við lifum á tímum þar sem 1.maí var aflýst í mesta fjöldaatvinnuleysi lýðveldissögunnar í þögn lífskjarafólks verkalýðsins. Þar höfðu formenn vinnandi stétta glapist á að þenja bringuna í "klúbbi" svokallaðra "aðila" vinnumarkaðarins fljótandi að feigðarósi á skíðum um Alpana ofan í margfaldra lágmarkslauna sóttkví, -umlandi "ég hlýði Víði".

Þetta er sá tími sem ritningin hefur spáð fyrir um. Nú glittir í stund dýrsins sem kastaði marki sínu á mannfólkið, þess er sagt var auðkenna sig með tölunum 666, og kemur því til leiðar að engin kemst lönd né strönd án merkis þess. Þetta er sú viðsjá þar sem við gætum öll verið krossfest af stjórnmálamönnum, auðrónum og trúarbragðarefum, -ef við sofnum á verðinum.

Við erum nú um það bil að dotta í „draumi„ eigin vanmáttar, komin í erfiðleika með hverja stund við að lifa af án aðstoðar yfirvaldanna. Við horfum, dragandi ýsur, á ísaldarleirinn vella úr stundaglasi fjölmiðlanna, og flest virðumst við ekki einu sinni hafa meðvitund til að greina hvort við erum talin lífs eða liðin án fyrirmæla úr beinni.

Lífsrétturinn hefur verið seldur yfir til grimmdar og hugaróra peningaaflanna. Lögfest hefur verið slátrun hinna hinna ófæddu og staðfest innlokun þeirra öldnu þar sem þeim er neitað um að kveðja sína nánustu með sæmd. Öndunarvélar og andlitsgrímur eru „mannréttinda“ tákn þessa tíma. Allir skulu eiga „rétt“ á því að verða ekki varir við andardrátt náungans þar til þeir geispa golunni í öndunarvél.

Við erum fyrir löngu komin framhjá þeim stað þar sem hægt var að spyrna við fótum með því einu að benda á að keisarinn er ekki í neinum fötum. Vestræna veikindavædda  heilbrigðismódelið var upp vakið fyrir meira en öld síðan. Veikinda vædda spálíkanið er grundvallað á samsuðu ranghugmynda og vúddú vísinda, þar sem peningar og talnabókhald gilda umfram samúð og heilbrygði. Við erum samt ennþá í grunninn hinn óendanlegi möguleiki þegar við fæðumst til jarðlífsins, -og verðum áfram.

Það er að segja ef við höfum ekki alla meðvitundina á hinni heilögu tölu "dýrsins", og látum vera að draga fólk í dilka meðvirkninnar. Okkur hefur verið kennt með örvandi innrætingu allt frá blautu barnsbeini að trúa því að við séum bæði aðskildir „einstaklingar“ og á sama tíma samtengd á heimskringlu „glóbalsins“ gegnum misstórar einingar s.s. fjölskyldu, þjóðerni, kynþætti, samfélagsstétt, stjórnmálaskoðanir að ógleymdu fjölskrúðugu kynferðinu.

Nú sitjum við uppi með sameiginlega veiru sem hrjáir okkur mest andlega og leggst undarlega mismunandi á fólk líkamlega. Flestir geta verið fárveikir og smitandi án þess að vita nokkurtíma af því, -að okkur er sagt.

Þetta er uppskrift hinnar fullkomnu ringulreiðar, sem er vörðuð hillingum hinna fullkomnu sjónhverfinga, tilvalinni fyrir alræðis gandreið auðsins, -og draumsins um upprisu hins rafræna Babelsturns.

Þegar draugur hefur verið upp vakinn er ekki hægt átta sig á því hvað hann gerir. Um það má lesa í þjóðsögum fyrri alda. Hann getur allt eins átt það til að gera allt annað en honum var ætlað, jafnvel snúist gegn þeim sem hann upp vakti, svo lengi sem hann vekur ekki ótta þeirra sem hann var settur til höfuðs. En magnaðir uppvakningar eiga það samt sem áður til að vera mikil virkir í áratugi.

Nú hefur verið magnaður upp pestardraugur, fyrir honum ber að vernda þá öldruðu, einnig þá sem eru með „undirliggjandi“ sjúkdóma í veikinda væddu heilbrigðiskerfi heimsins, sem uppvakið var líkt og draugur af auðrónum fyrir meira en hundrað árum síðan í líki læknisfræði til þjónustu fyrir lyfjaiðnaðinn og krónu á móti krónu sjálftökunnar.

Lyfjadraugurinn hefur alið á þeirri ímynd, svo til óáreittur, að það eina sem er öruggt þegar við fæðumst sé óeðlilegt. Heilbrigðisstaðall heimsins hefur gert sjálfa upplifunina af dauðanum að „tabúi“. En viljum við búa í heimi þar sem meir að segja táfýla og gillinæð eru orðin að undirliggjandi sjúkdómum, sem gætu þá og þegar stökkbreyst í smitandi drepsótt innan spákúlu skepnunnar?